آغاز داستان

شبی از شب‌های ماه ژوئن ۱۸۸۹، در حدود زمانی که اولین خمیازه به سراغ آدم می‌آید و چشم به ساعت دیواری نگاه می‌کند، زنگ در خانه ما به صدا درآمد. من در صندلی خود راست نشستم و همسرم وسایل گل‌دوزی‌اش را توی دامنش گذاشت و اندکی رو ترش کرد. گفت:

«کسی بدحال است. باید از خانه بیرون بروی.»

من اظهار نارضایی کردم، چون تازه پس از یک روز خسته‌کننده به منزل برگشته بودم.

صدای باز شدن در به گوش رسید و بعد صدای مکالمه عجولانه‌ای با خدمتکار و سپس صدای قدم‌های تندی بر لینولئوم راهرو. بعد در اتاق ما گشوده شد و بانویی که لباس سیاه‌رنگ بر تن و تور مشکی بر چهره داشت داخل گردید.

ابتدا گفت:

«باید مرا ببخشید که به این دیری مزاحم می‌شوم.»

بعد عنان اختیار از کف، داد، به‌طرف همسرم دوید و بازوانش را دور گردن او حلقه کرد و روی شانه او گریه را سر داد. گریه‌کنان گفت:

«نمی‌دانید چقدر بدبختم و چقدر به کمک احتیاج دارم!»