آغاز داستان

ای مردم، شما آغاز جوانی را به یاد دارید، از بازگشت آن خوشحال و از سپری شدن آن اندوهگینید؛ اما من همچون بنده‌ای آزادشده از زندانم که دیوارها و زنجیرهای زندان خود را به یاد دارد، آن دوران را به یاد می‌آورم.

شما سال‌هایی بعد از دوران طفولیت را دوران طلایی می‌نامید، دورانی که به مشکلات و سختی‌های روزگار می‌گذرد ریشخند می‌زند و از همه مشکلات و مشغولیت‌ها می‌گذرد، همان‌گونه که زنبور، مرداب‌های پلید را درمی‌نوردد و به باغ‌های سبز و خرم روانه می‌شود. ولی من دوران جوانی‌ام را روزگار دردهای پنهان می‌نامم.

دردهایی که در درون دلم سنگینی گزیده‌اند و همچون طوفان در اطراف دلم به خروش می‌افتند و با نمو آن رشد می‌کنند و هیچ دریچه‌ای نمی‌یابند که از آن به‌سوی عالم معرفت و شناخت وارد شوند تا اینکه عشق به‌سوی آن (دلم) آمد و درهایش را گشود و زوایای آن را روشن کرد. عشق زبانم را گشود و سخن گفتم، پلک‌هایم را شکافت و گریه کردم، حنجره‌ام را باز کرد و آه کشیدم و گله کردم. ای مردم، شما باغ‌ها و کشتزارها و میدان‌هایی را که شاهد بازی‌ها و کارهای پاک شما بودند، به یاد دارید.